Atak zawsze ma charakter fizyczny. Kiedy atak w jakiejkolwiek formie pojawia się w twym umyśle, wówczas zrównujesz siebie z ciałem, ponieważ właśnie taka jest interpretacja ciała przez ego. Nie musisz fizycznie atakować, aby uznać tę interpretację. Akceptujesz ją po prostu przez wiarę, że atak może dać tobie to, czego chcesz. Gdybyś w to nie wierzył, wówczas idea ataku nie przemawiałaby do ciebie. Ale gdy tylko zrównujesz siebie z ciałem, zawsze doświadczasz depresji. Kiedy dziecko Boga myśli o sobie w taki sposób, wówczas umniejsza siebie i widzi bliźnich podobnie umniejszonych. Ponieważ siebie może odnaleźć tylko w nich, (tym samym) odcina siebie od zbawienia.
Pamiętaj, że Duch Święty interpretuje ciało jako narzędzie do komunikowania się. Będąc Ogniwem Łączności pomiędzy Bogiem i Jego oddzielonymi Synami, Duch Święty interpretuje wszystko co wytworzyłeś, w świetle tego czym On jest. Ego wykorzystuje ciało do oddzielania. Duch Święty poprzez ciało dociera do innych. Nie postrzegasz bliźnich tak, jak postrzega ich Duch Święty, ponieważ nie uważasz ciała wyłącznie za środek łączenia umysłów i jednoczenia ich ze swoim i moim umysłem. Taka interpretacja ciała zmieni całkowicie twoje zdanie na temat jego wartości. Ciało samo w sobie nie ma żadnej wartości.
Jeśli używasz ciała do ataku, jest to dla ciebie szkodliwe. Ale jeśli użyjesz go tylko po to, by sięgnąć w ten sposób do umysłów tych, którzy wierzą że są ciałami i nauczysz ich poprzez to ciało, że tak nie jest, wtedy zrozumiesz jak wielka jest moc twojego umysłu. Jeśli używasz ciała do tego i tylko do tego, nie możesz go wtedy wykorzystywać do ataku. W służbie zjednoczenia staje się ono piękną lekcją komunii, której wartość sięga takiej, jaką ma komunia. To jest sposób Boga na uczynienie nieograniczonym tego, co ograniczyłeś. Duch Święty nie widzi ciała tak, jak ty je widzisz, ponieważ On wie, że jedyną rzeczywistością każdego ciała jest służba, którą ono pełni dla Boga, na rzecz funkcji, którą On ciału nadaje.
Komunikowanie się sprawia, że kończy się oddzielenie. Atak sprzyja oddzieleniu. Ciało jest piękne albo brzydkie, przepełnione pokojem albo dzikie i brutalne, pomocne albo szkodliwe, w zależności od tego, do czego zostaje użyte. W ciele kogoś innego zobaczysz zastosowanie, do którego przeznaczyłeś swoje ciało. Jeśli ciało staje się środkiem, który dajesz Duchowi Świętemu by użył go na rzecz zjednoczenia Synostwa, nie zobaczysz w nim niczego fizycznego ponad to, czym ono jest. Gdy użyjesz go w imię prawdy, wówczas zobaczysz je prawdziwie. Gdy użyjesz go niewłaściwie wtedy pojmiesz je niewłaściwie, a stanie się to poprzez sam fakt jego niewłaściwego użycia. Gdy będziesz interpretował cokolwiek w oddzieleniu od Ducha Świętego, wówczas nie będziesz temu ufał. To doprowadzi cię do nienawiści, ataku i utraty pokoju.
Jednak cała strata bierze się jedynie z twojego własnego błędnego rozumienia. W rzeczywistości strata jakiegokolwiek rodzaju jest niemożliwa. Ale jeśli spojrzałeś na bliźniego jak na istotę fizyczną - jego moc i chwała są dla ciebie „utracone”, a twoja moc i twoja chwała też stają się dla ciebie niedostępne. W ten sposób zaatakowałeś swojego bliźniego, ale najpierw musiałeś zaatakować siebie samego. Nigdy nie postrzegaj jego w ten sposób dla swojego własnego zbawienia, które musi także jemu przynieść zbawienie. Nie pozwól mu pomniejszać siebie w twoim umyśle, lecz uwolnij go od jego wiary w małość, a w ten sposób uwolnisz się od swojej wiary w małość. Będąc częścią ciebie, on jest święty. Tak, jak ty jesteś święty jako część mnie. Komunikować się z częścią Samego Boga oznacza sięgnąć poza Królestwo, do jego Stwórcy, poprzez Jego Głos, który On ustanowił jako część ciebie.
Raduj się więc, że sam z siebie nie możesz nic uczynić. Nie pochodzisz od siebie. Ten, od Którego pochodzisz, chciał dla ciebie mocy i chwały, dzięki którym możesz doskonale wypełnić Jego świętą Wolę względem ciebie, kiedy przyjmujesz ją dla siebie. Twój Stwórca nie odebrał tobie Swoich darów, ale ty wierzysz, że to ty je Jemu odebrałeś. Nie pozwól żadnemu Synowi Boga pozostawać ukrytym przez wzgląd na Jego Imię, albowiem Jego Imię jest twoim.
Biblia mówi: „Słowo {albo myśl} ciałem się stało”. Ściśle mówiąc jest to niemożliwe, ponieważ to wydaje się wymagać transformacji jednego rodzaju rzeczywistości na inny. Różne rodzaje rzeczywistości tylko stwarzają wrażenie, że istnieją, tak jak to ma miejsce z różnymi rodzajami (czy stopniami) cudów. Myśl nie może być przetworzona w ciało, chyba że tylko przez wiarę, jako że nie jest ona fizyczna. A jednak myśl jest komunikatem, do przekazania którego może być użyte ciało. To jest jedyne naturalne użycie ciała. Używanie ciała w nienaturalny sposób oznacza utratę celu Ducha Świętego z pola widzenia, co prowadzi do pomyłki w kwestii rozumienia celu Jego programu nauczania.
Nie ma nic tak frustrującego dla ucznia, jak program nauczania, którego nie potrafi się on nauczyć. Wówczas z tego powodu cierpi jego poczucie adekwatności i musi on stać się przygnębiony. Najbardziej przygnębiającą rzeczą na świecie jest znalezienie się w sytuacji niemożliwości nauczenia się czegoś. Faktycznie, właśnie dlatego ten świat sam w sobie jest przygnębiający. Program Ducha Świętego nigdy nie jest przygnębiający, ponieważ jest to program radości. Kiedykolwiek skutkiem uczenia się czegoś jest przygnębienie, jest tak dlatego, że wgląd w prawdziwy cel programu nauczania został utracony.
W tym świecie nawet ciało nie jest postrzegane jako całość. Jego cel jest widziany jako podzielony na wiele różnych funkcji, które są niepowiązane lub mają niewielki związek ze sobą, dlatego wydaje się ono być rządzone przez chaos. Gdy prowadzi je ego, wtedy rzeczywiście tak jest. Gdy prowadzi je Duch Święty, wówczas tak nie jest. Staje się ono środkiem, przez który ta część umysłu, którą próbowałeś oddzielić od ducha, może sięgnąć poza wszelkie wypaczenia i powrócić do ducha. Świątynia ego staje się wtedy świątynią Ducha Świętego, gdzie oddanie się Duchowi Świętemu zastępuje oddanie się ego. W tym sensie ciało rzeczywiście staje się świątynią Boga. Boski Głos przebywa w ciele, kierując jego właściwym używaniem, dla którego zostało ono ustanowione.
Uzdrawianie jest rezultatem używania ciała jedynie do komunikowania się. Ponieważ jest to naturalne, uzdrawia ono poprzez czynienie całym, zupełnym, co jest także naturalne. Każdy umysł stanowi zawsze całość, a przekonanie, że jakaś jego część jest fizyczna, lub że w ogóle nie jest umysłem, jest rodzajem fragmentarycznej lub nawet chorej interpretacji. Umysł nie może być fizyczny, ale może objawiać się poprzez fizyczność, jeśli używa on ciała do wykraczania poza siebie. Poprzez to sięgnięcie poza siebie umysł rozszerza się. Nie zatrzymuje się jednak tylko na ciele, albowiem gdyby tak czynił, zablokowałby realizację swojego celu. Umysł, który został zablokowany, dopuścił do siebie możliwość narażania się na atak, ponieważ zwrócił się przeciwko sobie.
Usunięcie blokad jest wtedy jedynym sposobem gwarantującym pomoc i uzdrowienie. Pomoc i uzdrowienie są normalnymi sposobami wyrażania się umysłu, który działa poprzez ciało, ale nie w ciele. Jeśli umysł uwierzy, że ciało jest jego celem, wówczas zniekształca swoje postrzeganie ciała, a blokując swoje własne rozprzestrzenianie poza ciało, wywołuje chorobę poprzez popieranie oddzielenia. Postrzegając ciało jako realnie istniejącą oddzielną istotę nie może nie popierać choroby, ponieważ to postrzeganie nie jest prawdziwe. Środek komunikacji traci swoją użyteczność, jeśli jest używany do czegoś innego. Używanie środka komunikacyjnego przekazu jako czynnika ataku jest oczywistym pomyleniem jego celu.
Komunikacja oznacza łączenie a atakowanie oznacza oddzielanie. Jak możesz, używając ciała, wykonywać obie te czynności równocześnie i nie cierpieć? Postrzeganie ciała może zostać zjednoczone tylko poprzez jeden cel. To uwalnia umysł od pokusy widzenia ciała w wielu oświetleniach, i przekazuje je całkowicie Jedynemu Światłu, w którym może ono być naprawdę zrozumiane. Pomylenie czegoś, co stanowi tylko pomoc naukową, z celem programu nauczania, jest podstawowym błędem, który blokuje zrozumienie ich obu. Uczenie się musi prowadzić poza ciało, aby ponownie ustanowić w nim moc umysłu. Może być to spełnione tylko wtedy, jeśli umysł udziela się innym umysłom i w ten sposób rozprzestrzenia się, nie zatrzymując się w tym rozprzestrzenianiu. To zatrzymanie jest powodem całej choroby, ponieważ tylko rozszerzanie, powiększanie i rozprzestrzenianie jest funkcją umysłu.
Przeciwieństwem radości jest depresja i przygnębienie. Kiedy twoje uczenie się promuje depresję zamiast radości, nie możesz słuchać radosnego Nauczyciela Boga i uczyć się Jego lekcji. Postrzeganie ciała jako czegoś innego niż środka komunikacji jest ograniczaniem swego umysłu i ranieniem siebie. Zdrowie nie jest zatem niczym innym, jak tylko zjednoczonym celem. Jeśli ciało jest prowadzone zgodnie z celem umysłu, staje się całością, ponieważ cel umysłu jest jeden. Atak może być tylko przybranym celem ciała, ponieważ poza umysłem ciało nie ma w ogóle żadnego celu.
Nie jesteś ograniczony przez ciało, a myśl nie może stać się ciałem. Jednak umysł może objawiać się poprzez ciało, jeśli wykracza poza to ciało i nie uważa go za ograniczenie. Gdy kiedykolwiek postrzegasz kogoś innego jako ograniczonego do ciała lub przez ciało, nakładasz to ograniczenie na siebie. Czy jesteś chętny by to zaakceptować, kiedy całym twym celem uczenia się powinna być ucieczka od ograniczeń? Obmyślanie sobie funkcji ciała jako środka ataku i wiara, że radość mogłaby z tego wyniknąć, wskazuje jednoznacznie na słabego ucznia. Zaakceptował on cel nauczania, który jest w oczywistej sprzeczności ze zjednoczonym celem programu nauczania, a to przeszkadza jego zdolności zaakceptowania tego celu jako swojego własnego.
Radość jest zjednoczonym celem, a tylko zjednoczony cel jest celem Boga. Kiedy twój cel jest zjednoczony, wówczas ten cel staje się Jego celem. Jeśli wierzysz, że możesz przeszkadzać Bożemu celowi, to potrzebujesz zbawienia. Potępiłeś siebie, ale potępienie nie pochodzi od Boga. Zatem nie jest ono prawdziwe. Nie bardziej niż jakikolwiek jego pozorny rezultat. Kiedy postrzegasz jakiegoś bliźniego jako ciało, potępiasz go, ponieważ potępiłeś siebie. Jednak, jeśli całe potępienie jest nierzeczywiste, a musi być nierzeczywiste ponieważ jest formą ataku, wówczas nie może ono wywoływać żadnych skutków.
Nie pozwalaj sobie na cierpienie z powodu wyimaginowanych rezultatów tego, co nie jest prawdziwe. Uwolnij swój umysł od wiary, że jest to możliwe. W całkowitej niemożliwości tego leży jedyna twoja nadzieja na uwolnienie. Jednak, jakiej innej nadziei byś chciał? Uwolnienie od iluzji polega jedynie na tym, aby nie wierzyć w te iluzje. Nie istnieje żaden atak, lecz istnieje nieograniczone komunikowanie się i dlatego też nieograniczona moc i całość. Mocą całości jest rozszerzanie, rozprzestrzenianie. Nie zatrzymuj swoich myśli w tym świecie, a wówczas otworzysz swój umysł na stwarzanie w Bogu.