5.2. Zaproszenie dla Ducha Świętego

Uzdrawianie jest rodzajem myśli, poprzez którą dwa umysły postrzegają swoją jedność i stają się radosne. Ta radość wzywa wszystkie części Synostwa do radowania się wraz z nimi i pozwala samemu Bogu wyjść do nich i poprzez nich. Tylko uzdrowiony umysł może doświadczać objawienia z trwałym efektem, ponieważ objawienie jest doświadczeniem czystej radości. Jeżeli nie postanowisz, aby być w pełni radosnym, wtedy twój umysł nie może mieć tego, czego nie wybrał dla siebie. Pamiętaj, że duch nie odróżnia posiadania od bycia. Wyższy umysł myśli zgodnie z prawami, których przestrzega duch i dlatego honoruje tylko prawa Boga. Dla niego otrzymywanie nie ma znaczenia, a dawanie jest wszystkim. Mając wszystko, duch zatrzymuje wszystko przez dawanie tego i w ten sposób tworzy tak jak Ojciec tworzył. Chociaż ten rodzaj myślenia jest całkowicie obcy w odniesieniu do posiadania rzeczy, to nawet dla niższego umysłu jest całkiem zrozumiały w odniesieniu do myśli. Jeżeli współuczestniczysz w fizycznym posiadaniu, to wtedy w istocie dzielisz się tą własnością (przez co masz jej mniej). Jeżeli dzielisz się myślą, to nie pomniejszasz jej. Każda myśl jest wciąż twoja, chociaż została przekazana komuś innemu. Oprócz tego, jeżeli ktoś, komu ją dajesz, przyjmuje ją jako swoją własną, to wzmacnia ją w twoim umyśle i w ten sposób powiększa ją. Jeżeli uznasz koncepcję, że ten świat jest światem myśli, to znika cała wiara w fałszywe powiązanie pomiędzy dawaniem i traceniem, które wytwarza ego.

Rozpocznijmy nasz proces przebudzenia od kilku prostych pojęć:

To jest zaproszenie dla Ducha Świętego. Powiedziałem już, że potrafię sięgnąć w górę i sprowadzić stamtąd Ducha Świętego do ciebie - lecz mogę to zrobić tylko na twe własne zaproszenie. Duch Święty jest jedynie w twoim zdrowym umyśle, tak jak był w moim. Biblia mówi: „Oby umysł, który był w Jezusie Chrystusie, mógł także przebywać w tobie” i używa tego jako błogosławieństwa. Jest to błogosławieństwo umysłu nastawionego na cuda, które prosi o to, abyś ty mógł myśleć tak, jak Ja myślałem, łącząc się ze mną w myśleniu Chrystusowym.

Duch Święty jest jedynie częścią Trójcy Świętej, która ma funkcję symboliczną. Mówi się o nim jako o Uzdrowicielu, Pocieszycielu i Przewodniku. Jest On również opisywany jako „oddzielony”, będący czymś odrębnym od Ojca i od Syna. Ja sam powiedziałem: „Jeżeli odejdę, prześlę wam innego pocieszyciela i będzie on przebywał z wami.” Symboliczna funkcja Ducha Świętego czyni Go trudnym do zrozumienia, ponieważ symbolizm otwarty jest na różne interpretacje. Moje właściwe myślenie, które pochodziło od Ducha Świętego czyli z Uniwersalnej Inspiracji, najpierw i przede wszystkim nauczyło mnie, jako człowieka i także jako jedno ze stworzeń Bożych, że ta Inspiracja jest dla wszystkich. Bez tej wiedzy nie mogłem Jej sam otrzymać. Słowo „wiedzieć” jest właściwe w tym kontekście, ponieważ Duch Święty jest tak blisko wiedzy, że może ją wezwać (albo precyzyjniej - pozwala wiedzy przyjść). Mówiłem przedtem o wyższym czyli „prawdziwym” postrzeganiu, które jest tak blisko prawdy, że sam Bóg może przepłynąć przez tę małą lukę. Wiedza jest zawsze gotowa wszędzie przepłynąć, ale nie może się tobie przeciwstawiać. Dlatego możesz utrudniać jej przepływ i blokować ją, chociaż nigdy nie możesz jej utracić.

Duch Święty jest umysłem Chrystusa, który jest świadomy wiedzy pozostającej poza postrzeganiem. Został On powołany do istnienia wraz z oddzieleniem jako ochrona, inspirując jednocześnie zasadę Pojednania. Przedtem nie było potrzeby uzdrawiania, albowiem nikt nie doświadczał smutku ani braku pocieszenia. Głos Ducha Świętego jest Wezwaniem do Pojednania czyli do przywrócenia integralności umysłu. Kiedy Pojednanie będzie ukończone i całe Synostwo zostanie uzdrowione, to nie będzie już wtedy Wezwania do powrotu. Lecz to, co Bóg stwarza, jest wieczne. Duch Święty pozostanie z Synami Boga, by błogosławić ich stworzenia i by utrzymywać je w świetle radości.

Bóg uszanował nawet błędne wytwory Swoich dzieci, ponieważ one je wytworzyły. Lecz On także pobłogosławił Swe dzieci sposobem myślenia, który mógłby wznieść ich postrzeganie wystarczająco wysoko, aby mogły z powrotem sięgnąć prawie do Niego. Duch Święty jest Umysłem Pojednania. Reprezentuje stan umysłu, który zbliża się ostatecznie do Zjednoczonego Umysłu tak, że przejście do niego staje się wreszcie możliwe. Postrzeganie nie jest wiedzą, ale może być ono przesłane czy przeniesione do wiedzy. Mogłoby być tu nawet bardziej pomocne użycie dosłownego znaczenia pojęcia transferu, czy „przeniesienia”, ponieważ ostatni krok podejmuje sam Bóg.

Duch Święty, Inspiracja współdzielona przez całe Synostwo, wywołuje rodzaj postrzegania, w którym wiele elementów jest podobnych do tych, które znajdują się w samym Królestwie Nieba: